cep telefonu denen mucizevi alet icad edilmeden once yaşadığımız sefil, rezil, yaşam şekli. sürekli hatırlamaya çalışıyorum, bu cep telefonu denen zımbırtı hepimizin eline tutuşturulmadan önce nasıl yaşıyorduk diye. düşünün ki, henüz birkaç yıl öncesine kadar geç kalan arkadaşınıza "nerdesin mına koduum" şeklinde mesaj atma şansınız yoktu. seni seviyorum mesajları da yoktu eskiden. çağrı atmak, ya da "sarjım bitti hayatım" yalanları da. eskiden tiyatronun önünde buluşulurdu mesela, şimdi "gelince ben seni ararım" var. eskiden işten çıkınca, gerçekten çıkardın, ertesi sabah işe gidene kadar özgürdün. şimdi itin götüne girsen buluyorlar. tatile gidince 1 hafta 10 gün, kimseden haber alamazdın, özlerdin. şimdi plajda sırtını yakarken herifin biri arayıp, "abi taksime çıkıyoz gelsene" diyebiliyor rahatlıkla. eskiden daha sık buluşulurdu sevdicekle, şimdi "seni çok özledim" mesajı atıyorsun telefona uzanıverip...