öyle ya izledik yıllarca çocukken bide. şimdi düşnüyorumda. bildiğin hayalet filmi izledik hemde çocuk hayalet!
karakterin yaratıcısı seymour riet ve harvey comics, serinin ilk başlarında casper'ın ölü bir çocuk olduğunu gizlememişlerdir. mesela casper uykuya yatarken başını mezar taşına dayayıp uyur.
ama daha sonraları gelişen pedagojik bilinçle, çocuklara casper'ın geçmişini neden hayalet olduğunu ve nereden geldiğini sorgulatmanın sakıncalı olduğunu düşünürler. ve casper'ın kendisi gibi hayalet olan ebeveynleri ve amcaları ortaya çıkar, hani izleyen bebeler casper'ın hayalet olmasının sebebini ölüme değil de anne babasının da hayalet olmasına bağlasın diye.
dümbükçedir şimdi bakıldığında iki türlüsü de, ama anne-baba olaya bilinçli yaklaşır da çocuğa tv'de/sinemada her gördüğüne inanmaması gerektiğini aşılarsa sorun çıkmaz gibi görünüyor. mesela ben anne olsam, çocuğum 5-6 yaşına geldiğinde ilk işim coraline falan izletmek olur. neticede çocuğunla yeterli iletişimin varsa ve onu doğru bir şekilde eğitebiliyorsan, bu tip çizgifilmleri izleyince ecinni-bücünnüye hayalete periye inanmak yerine arkadaşlık/dostluk/aile gibi kavramlara dışarıdan bakmayı ve değerlendirmeyi öğrenir.
bizler casper izledik diye büyücü/şizofren bir nesil olmadık. ancak bizlerden sonraki nesil selena, sihirli anne vb seyretti, ki bunların da salt mesajı bir şeyleri doğa üstü güçler sayesinde elde etmenin mümkün oluşuydu. şimdi soruyorum size, tehlikenin farkında mısınız?
demem o'dur ki, bizler casper izledik diye el ele tutuşup casper çağırma seansları falan yapmış ya da onun gerçek olduğuna inanmış değiliz. bize tek zararı "kimse beni sevmiyoğ, kimse beni istemiyoğ" tarzı erken ergenlik dönemi salaklığı olabilir. ama 12 yaşındaki çocuk internetten büyünün/sihirin gerçek olup olmadığını araştırıyorsa, gelecek nesil bir alay ruh hastasıyla tanışacağız demektir.
