özendiğim insanlardır. öyle özel bir şey kurmaktı benim de hayalim. lisedeydik, çok sevdim, karşılığı yoktu. çok yıllar geçti, hala onu seviyorum. olsaydı, bu güne kadar birlikte gelip evlenseydik, rahatlıkla hala onu seviyor olacaktım. ama işte tek başına sevmek ne zaman yeterli olmuş ki. ilişki olsa bile bir taraf bir yerde su koyuverince olmuyor malum. o ben olmazdım. neyse işte... hayal olarak kaldı sonuçta.
bu arada o da lisede ben onu severken, başka biriyle çıkmaya başladı. 27 yaşına kadar devam ettiler, taa ki kız onu amerikada yaşamak için gözünün yaşına bakmadan terkedene kadar. evlenemeden ayrıldılar yani. neredeyse benim hayalimi birebir başkasıyla gerçekleştirecekti. ben de bir ilişkiyi o kadar uzun ciddi yürütebilecek potansiyeli olan birini sevmiş olduğumu, aslında tam da doğru kişiyi seçmiş olduğumu gördüm. ama o beni sevemedi ne fayda. şimdi de arkadaş grubundan birini ayarlamışlar, 2 yıldır falan takılıyorlar, ona evlenme teklif etmiş. sürekli yanlış kişilerle yanlış işler yapıyor ve benim uzaktan öylece izlemekten başka yapabileceğim hiç bir şey yok. ne garip. benimle olsaydı başından beri, çok mutlu olabilirdi halbuki. benim gördüğüm onca ortak yönü, uyumu o nasıl göremedi hala aklım almıyor düşününce. mükemmel olabilirdik. hatta olurduk ben eminim.
