çelişkide bırakır insanı.
konu aşk meselesi olunca deli kadire bağlıyıp 'sevmiyoorum uleynn' çekmek geçiyor içten ama artık dayanacak gücüm kalmadı arkadaşlar...
şu an mini hobby çaklıt yerken yazıyorum bu kahredici satırları..
pes ettim. zaten yeteri kadar dibe vurmadıkça nereden yükselmeye başlayacağımızı bilemeyiz tırmanmaya. benim de hayatta en dibe vurduğum an bu olsa gerek..
çok kız oldu gibi klişe bir cümleyle her şeyin en iyisini bilen sözlük yazarlarına aşkın tanımını yapmak çok absürd kaçar. o yüzden bu türden bir gaflet içine düşmeyeceğim.
biri var işte... diğerlerine benzemiyor.
başlarda tamamen eğlence amaçlı görüşüyorduk, arabasıyla gelip beni alıyor istanbul'un hiç bilmediğim mekanlarına girerken kırmızı halıya basıyorduk.
teknesiyle boğazda sürat yaparken 'havada gülüyordum'
kapılmıştım bu lüks yaşama.. elimde değildi..
bu hayat sana göre değil provasız 'uzaklaş' dediysem de olmadı..
okulu bırak evlenelim birlikte iş yapar, geçinir gideriz diyor x ülkesinde.
ne yapacağımı bilemedim..
sıkıcı orta kesim sınıfına dahil olup aşk meşk diyerek boğaza karşı simit yiyeceğim birini bulmak var, diğer yandan 'boğazda gemide akşam yemeği yemek var'
uff..