Fakir bir taş yontucu varmış bir zamanlar. Kızgın güneşin altında, sabahtan akşama, dağın böğrünü kazmaktan bıkmış usanmış.
- Taş kırmak öldürücü bir iş, diye söylenmiş. Ve tepemde bu kahredici güneş! Allahım, güneşin yerinde olmayı ne kadar isterdim, gökyüzünde, bu kadar güçlü...
Ve bir mucize olmuş o anda, duası kabul olunmuş, fakir taş yontucu güneşe dönüşüvermiş.
Mutlu, pırıl pırıl, ışınlarıyla dünyayı hem ısıtıyor, hem aydınlatıyormuş. Ama bir ara, bulutların ışığına engel olduğunu fark etmiş.
- Bulutlar ışığımı kesebilirse eğer, güneş olmanın ne almadı var! diye söylenmiş. Bulutlar bile güneşten daha kudretli...
Ve bir buluta dönüşmüş o saat. Dünyanın üzerine kapanmış, güneşin yolunu kesmiş, yağmur olup yağmış... Ta küçük bir rüzgâr onu dağıtana kadar!
- Demek ki rüzgâr bulutlardan daha kudretli, ben bulut olmak istiyorum... demiş giderek hırslanan küçük taş işçisi.
Ve rüzgâr olmuş. Fırtına olmuş esmiş, kasırga olmuş yıkmış, otları ezmiş, ağaçları devirmiş, bulutları oradan oraya savurmuş... Ama birden, bir duvara gelip çatmış, heybetli bir dağ yolunu kesivermiş.
- Dağlar! Evet dağlar, güneşin yolunu kesen bulutları dağıtan fırtınaları durdurabiliyor... Dağlardan daha muhteşem, daha muktedir ne olabilir ki! Dağ olmalıyım ben, heybetli bir dağ...
Derken, yalçın kayaları gökyüzüne yükselen bir dağa dönüşmüş. Kendini beğenmiş, yüksek, heybetli bir dağ.
Ama birden, karnında bir sancı hissetmiş. Karnını sanki yavaş yavaş oyan, karşı koyulmaz, sabırlı, için için, güçlü bir şey...
Eğilip bakmış ve ... fakir taş yontucuyu o zaman fark etmiş!