huzur içinde yatsın, barış manço'nun söz konusu şarkısını dinlerken başıma gelen durum. sadece benim başıma geldiğini sanırken sözlükte başlığını görünce bu konuda yalnız olmadığımı gördüm ve bir nebze de olsa içim rahatladı. bir çocuk şarkısını dinlerken bile ağlayabildiğim için kendime çok kızıyordum, neyse ki şarkıdaki hüznü fark eden tek kişi değilmişim.
dinledikçe ağlıyorum, o yüzden dinlemek istemiyorum. geçen zamana mı, eski arkadaşıma mı, biten çocukluğuma mı yoksa sadece şarkıya mı ağladığımı bilmiyorum. belki de hepsi.