Sevgiye dönüşen düşmanlık
Yıl 630 Peygamber Efendimiz on bin kişilik İslâm ordusu ile Mekke'ye girdi ve şehri fethetti. Hazreti Bilal'e de emir verdi, Kâbe'nin damına çıkıp ezan okumasını istedi.
Hazret–i Bilal hemen Kâbe'ye tırmandı, heyecanlı ve yanık bir sesle ezan okumaya başladı.
Müslümanlar tarifi imkânsız bir heyecana kapılmışlar, sevinçten uçuyorlardı.
Mekke'nin ileri gelenleri de üzüntülerinden çatlayacak hale gelmişlerdi. Ebû Süfyan, Attab ve Hâris bir köşeye oturmuşlar, kendi aralarında konuşuyorlar, birbirlerine dert yanıyorlar, çaresizlik içinde kıvranıp duruyorlardı.
Attab üzüntüsünü şöyle ifade ediyordu:
"Babam Esid ne şanslı bir adamdı ki, bu günleri görmedi."
Hâris daha ileri gitti, içindeki kini kelimelere döktü, Hazret–i Bilal'i tahkir etti:
"Muhammed bu kara kargadan başka bir adam bulamadı mı ki, müezzin yapmış?"
Ebû Süfyan insaflıydı. Kötü konuşmaktan çekindi. O da şöyle dedi:
"Ben korkarım, bir şey demeyeceğim, kimse duymasa da şu Batha'nın taşları konuştuklarımı Ona haber verir, O da öğrenir, gelir bize söyler."
Gerçekten de az sonra Peygamber Efendimiz çıkageldi, onları bir arada gördü ve aralarında geçen konuşmayı, ne söylediklerini kelimesi kelimesine söyledi.
O esnada Attab ile Haris, Efendi'mizin bu güzelliği ve sevimliliği karşısında daha fazla dayanamadılar, Şehadet getirdiler ve Müslüman oldular, Peygamberimizin yanında yer aldılar. Çok bir zaman geçmeden Ebû Süfyan da Müslüman olacaktı.
Efendi'mizin sevgisi onların gönlünü de fethetmişti
