İyi günler. Ben bir gerizekalıyım.
Pantolonlarım hep kısadır, şortlarım da uzun.
Sabahları kahvaltıda yumurtalı kıymalı pide yerim. Günde 2,5 litre kola içerim. İçmeden önce çalkalayıp asidini kaçırırım. Kaşar peyniri tekerleğini dilimlemeden, ısırarak yerim.
Sokakta kendimden on yaş küçük çocuklarla oynarım. Yarısını döverim. Anneleri de beni, ellerinde oklava, mahallede kovalarlar; kaçarım ve hep camiye sığınırım. Mahalle çok şenlenir. Camide hocadan önce tekbir getirip cemaati yanıltırım. Müezzin kıl kıl baksa da, İbrahim hoca bi’ şey demez bana.
Cebime pekmez döker, elimi batırır batırır yalarım. Bazen pantolonumun arka cebine tahin dökerim. Arka cebine dökerim, çünkü öbür elimin batmasını istemem. Bu temiz kalan elimle ya burnumu karıştırır gibi yaparım ya da -mevsimiyse- kayısı ağacının dalından çağla koparmaya çalışırım. Mevsimi değilse burnumu gerçekten karıştırırım.
Ben salağın tekiyim. Terlikle BMX (bimeks bisiklet) sürerim. Frenleri olmayan bisikletimi durdurmak için ayağımın altını arka tekerleğe sıkıca yapıştırırım. Bazen BMX’imi durduramadığım zaman kendimi yere atarım.
Bakkaldan plastik top alırım. Hemen ortadan ikiye keserim. Bir yarısını kafama şapka yaparım. Öteki yarısını cebime koyarım. Kafamdaki şapkadan gelen petrol kokusu başımı döndürür. Bayılmadan önce caminin çeşmesine koşup yüzümü yıkarım. Camideki dut ağacına çıkarım. Çeşmeye gelen çocuklara şerbetli şerbetli tükürürüm. Cebimden topun diğer yarısını bu çocuklardan birine hediye ederim. Öbürlerini sallamam.
Ablamın Ferdi Tayfur kasetlerinin üzerine kendi sesimi kaydederim. Komşunun çocuklarına, ekmeğin arasına kahverengi ayakkabı boyası sürüp, üstüne biraz da şeker atıp, yediririm. Geceleri sokağa inebilmek için, balkondan aşağı mandal atarım. Getirme bahanesiyle gidip iki üç saat gelmem. Müezzinin lojmandaki evinin balkonuna kızkaçıran atarım. Babam beni dövdüğünde kendimi mahsus yerden yere çarparım, iyice yuvarlanırım. Ya da dövdükten sonra birden ayağa kalkarım, bağıra bağıra “Zahidem kurbanım”ı söyleyerek apartmanın içinden aşağıya fırlarım. Karnım acıkıncaya kadar da gelmem.
Bebeler maç yaparken beni almazlar. Kenarda bir süre seyrederim yalandan. Sonra, mesela, birisi gole giderken sahaya girerim topu elime alıp, arkama bakmadan koşarım.
Benle bilye de oynamazlar. Yendiğim bilyeleri gider Ahmetgil'in binasının lağım kuyusuna atarım; gıcıklığına.
Düğünleri çok severim... Uzaktan seyrederim ilk önce. Sonra adım adım yaklaşırım çalgıcının, oynayanların olduğu ampullerin altına. Bir saatte 10 metre anca gelirim. Herkesi yavaş yavaş tedirgin ederim. İlk önce çalgıcılara yaklaşırım. Beni zaten hemen severler. Çalgıcılar bana sahip çıktığı için düğün sahibinin akrabaları da beni kovamazlar. Bu akrabalar ekseriyetle eniştelerden oluşur. Çalgıcılar bana rakı içirirler. Kafam anında güzel olur. Çıkarım oynarım, türkü söylerim; Mihriban... Yaş pasta yerim. Fıstık leblebi lokum yerim. Meysu, gazoz içerim.
Sonra eve balkondan girmeye çalışırım, tam girerken kayıp aşağı düşer hastanelik olurum. Mahalleli iki gün rahat edecekken, ben hastaneden çıkar gelirim. Demin söylediklerimi bu sefer alçılı ayağımla yaparım. Ama ilk önce, bebeleri korkutmak için, alçılı ayağımla it eniklerini teperim. Küçük bebelere de iki bağırırım. Aynı günün gecesinde, annemgil misafirliğe gidince, evde müzik setinin sesini sonuna kadar açıp, Salih dayımın Almanya’dan getirdiği, DJ Tiesto diye bir CD dinlerim. Hoparlörleri pencerelerin önüne koyarım.
Sonra kral gene benim.
Mahalleyi zıplatırım.
Alıntıdır.
