Uzak mesafe ilişkileri gerçekten mümkünmü

bir insanın varlığından çok onunla kavuşma idealini sevme düşüncesi korkutuyor beni. insanın aklının bir kısmının sürekli uzaktaki partneriyle meşgul olması, sevgi ne kadar güçlü olursa olsun yoruyor ve koşulsuz inkar edeceği bir mutsuzluğa sürüklüyor.

uzaktayken, çiftlerin en büyük eksikliği, tensel doyum. dokunmanın bütün sıkıntıları hafifletebileceği halde gerçekleşemiyor olmasını, bu konu üzerine konuşarak, fantezilerini birbirlerine anlatarak telafi etmeye çalışmaları, sanırım gösterilebilecek en sağlıklı tepki.

zaman geçtikçe ve gündelik konuşmalar yerini şehveti sönümlendirme seanslarına bıraktıkça, dost olmayı da unutuyor insanlar. bir araya geldiklerinde, konuşacak konuları kalmadığını farkediyorlar en sonunda.