seksenlerde doğmuş biri olarak ben, yediğim yemekten bahsederken "ayıptır söylemesi" diyerek başlarım cümleme. çocukken adam gibi bir yemeği yemek ay başlarında nasip olurdu en fazla. mahallede her akşam kola içen çocuk zengin olarak bilinirdi. bu çocuk eti bol yediğinden oldukça sağlıklıydı.
yokluğun ne olduğunu herkesin bildiği yıllardı o zamanlar. sen açsan komşun da açtı. pek sorun yoktu yine de. yukarıda bahsettiğim çocuk bile anlatmazdı akşam yediği yemeği. utanırdı çevresindeki insanların akşam un çorbası içip aç uyuduğunu bildiği için.
şimdi herkes "bakın ben ne yiyorum", "bakın ben milyarlık t.v.'imde hangi asdsdsad diziyi izliyorum, "bakın ben ne giyiyorum"gösterişi içinde. kullandıkları milyarlık ipad'e geçirdikleri sikimsonik çakma kılıfın logo kısmı bile gösteriş olsun diye açık. giydikleri kıyafetlerin marka logoları daha da büyük. bindikleri arabanın anahtarını utanmasalar alınlarına yapıştıracak amcık hoşafları.
yemek mi? paylaşın tabii. sıçtıktan sonra da fotoğraf isterim ama. yoksa darılırım.